Zwalczanie chwastów:
Jesienne zwalczanie chwastów ma na celu wyeliminowanie konkurencji dla pszenicy już we wczesnych etapach jej wzrostu. Poprawia to rozwój systemu korzeniowego oraz zwiększa szanse plantacji na dobre przezimowanie. Często z powodu dużej ilości wody z roztopów i opadów niemożliwe jest wykonanie wiosną zabiegów zwalczania chwastów w odpowiednim terminie co powoduje, że chwasty osiągają fazy coraz trudniejsze do zwalczania. Niszczenie miotły zbożowej zdecydowanie najlepiej wykonać jesienią, ponieważ niezwalczona, w przypadku ciepłych zim rośnie szybko i rozkrzewia się, co czyni ją bardzo trudną do zwalczenia. Najskuteczniejszym systemem ochrony przed chwastami jest zastosowanie zabiegu herbicydem o pełnym spektrum działania i ewentualnie „poprawka” wiosną. Stosując herbicydy należy stosować się do zaleceń producenta odnośnie terminów wykonywania zabiegów. Zbyt wczesne lub zbyt późne odchwaszczanie może być mało skuteczne lub niekorzystnie wpływać na roślinę uprawianą.
Zwalczanie chorób:
Patogeny porażające źdźbło i korzenie powodują, że rośliny porażone rosną gorzej od zdrowych, są słabiej rozkrzewione, często przedwcześnie zasychają. Skutkuje to również gorszym wypełnieniem ziarna. Choroby liści ograniczają zdolność roślin do fotosyntezy i utrudniają transport produktów fotosyntezy do kłosa, co w znaczącym stopniu powoduje obniżenie plonu. Z kolei patogeny atakujące kłos wykorzystują składniki pokarmowe rośliny, co powoduje zmniejszenie liczby ziarniaków oraz MTZ. Porażenie patogenami siewek, liści i kłosa może doprowadzić do strat w plonie do 50%. Należy także mieć na uwadze, że ziarno porażone np. fusaium zawiera mykotoksyny, które dyskwalifikują zebrany surowiec jako materiał konsumpcyjny czy paszowy.
Pszenica ozima nawożenie – zalecenia agrotechniczne
Nawożenie:
Pszenica wymaga obojętnego odczynu gleby. Nawożenie mineralne uzależnione jest od zasobności gleby w składniki mineralne oraz spodziewanego plonu. Nawożenie fosforowo-potasowe kształtuje się w przedziale 40-100 kg/ha P2O5 i 40-120 kg/ha K2O. Przyjmuje się, że pszenica potrzebuje do wyprodukowania 1 tony ziarna ok. 12 kg P2O5 oraz 22 kg K2O. Najwyższą efektywność nawożenia P i K uzyskuje się stosując nawożenie pod orkę zimową.
Pogłówne nawożenie azotowe w ilości 120-200 kg/ha najlepiej zastosować w trzech dawkach:
- I dawka w okresie ruszenia wegetacji (30-70 kg N/ha) – korzystnie wpływa na zróżnicowanie elementów kłosa, pobudza rośliny do szybkiego rozwoju, zmniejsza redukcję liczby źdźbeł produktywnych. Nawożenie azotem na wiosnę należy wykonać jak najwcześniej, zwłaszcza gdy plantacja jest silnie przemarznięta (w tym przypadku można podnieść dawkę czystego składnika nawet do 80 kg/ha).
- II dawka w okresie strzelania w źdźbło (40-60 kg N/ha) – ogranicza redukcję liczby ziaren w kłosie, wpływa na kształtowanie struktury plonu.
- III dawka w czasie kłoszenia (50-80 kg N/ha) – zwiększa masę 1000 ziaren, zawartość białka, glutenu oraz masę hektolitra.
Przy uprawie na cele skrobiowe (paszowe) należy ograniczyć bądź całkiem zrezygnować z trzeciej dawki, jednocześnie zwiększając ilość azotu w dawce drugiej (na 1 tonę ziarna potrzeba ok. 25 kg N).
Przeciwdziałanie wyleganiu:
Przy uprawie odmian charakteryzujących się większą podatnością na wyleganie oraz w rejonach występowania zwiększonego nasilenia łamliwości podstawy źdźbła i dużej częstotliwości wylegania należy stosować oprysk retardantami. Poprzez skrócenie słomy w znacznym stopniu przeciwdziałają one wyleganiu, powodują również szybsze zdrewnienie dwu dolnych międzywęźli oraz zmniejszają podatność pszenicy ozimej na choroby podstawy źdźbła. Wielkość dawki preparatu uzależniona jest od odmiany, rejonu (ilości opadów w okresie kłoszenia), dojrzewania, żyzności gleby oraz nawożenia azotowego. Na odmiany o dużej i bardzo dużej odporności na wyleganie należy stosować retardanty tylko na glebach bardzo żyznych i przy nawożeniu azotem powyżej 100 kg/ha. Natomiast na odmiany o średniej lub mniejszej odporności na wyleganie retardanty należy stosować na glebach bardzo żyznych i żyznych oraz przy nawożeniu azotem powyżej 80 kg/ha.
