Wymagania glebowe:
Owies jest gatunkiem o mniejszych, w porównaniu z innymi zbożami, wymaganiach glebowych. Najodpowiedniejsze do jego uprawy są gleby kompleksów żytnich.
Polecany jest do uprawy jako roślina fitosanitarna w zmianowaniach o dużym udziale zbóż. Wykazuje małą wrażliwość na odczyn gleby w zakresie pH od 4,5 do 7,2. Wynika to z małej wrażliwości na niedobór wapnia oraz wysokiej tolerancji na obecność wolnych jonów glinu i manganu.
Przedplon:
Najlepszymi przedplonami dla owsa są okopowe na oborniku oraz strączkowe. Jednak w praktyce najczęściej owies uprawiany jest po zbożach.
Najgorszym przedplonem dla owsa jest jęczmień, ze względu na dużą patogeniczność grzybów bytujących w ryzosferze.
Przy wyborze stanowiska należy jednak pamiętać o dużych wymaganiach wodnych tego gatunku, a także uwzględnić roślinę, która będzie uprawiana po nim. Na uprawę po sobie owies reaguje najmniejszym obniżeniem plonu w porównaniu z innymi zbożami.
Nawożenie:
Zależnie od zawartości przyswajalnych składników pokarmowych w glebie dawki fosforu mogą wynosić 40-50 kg/ha, zaś potasu 60-100 kg/ha.
Reakcja owsa na azot zastosowany doglebowo jest uzależniona głównie od wilgotności gleby oraz przedplonu. W warunkach suszy wykorzystanie azotu maleje. Szczególnie na glebach lżejszych, uboższych w składniki pokarmowe owies silnie reaguje na nawożenie azotem. Niedobór tego składnika w glebie odbija się ujemnie na wysokości i jakości plonu.
Owies pozytywnie reaguje na nawożenie azotem od 50 do 100 kg/ha, zależnie od potrzeb nawozowych, przy czym zastosowanie ponad 50 kg/ha wymaga zazwyczaj podziału na trzy części (ok. 1/3 dawki przedsiewnie, 1/3 pogłównie w fazie strzelania w źdźbło i 1/3 w fazie wyrzucania wiech – co zwiększa zawartość białka w ziarnie).
Siew:
Owies jest zbożem silnie reagującym spadkiem plonu na każde opóźnienie terminu siewu. Stąd też należy go wysiewać jak najwcześniej. Wówczas rośliny lepiej wykorzystują zapasy wody zimowej oraz silnie ukorzeniają się, co umożliwia im intensywniejszy wzrost w przypadku wystąpienia suszy w późniejszym okresie. Ponadto przy wczesnym siewie rośliny są mniej atakowane przez ploniarkę.
Zalecana obsada wynosi od 450 (na glebach żyznych i przy wczesnym siewie) do 540 (na glebach słabszych oraz przy opóźnionym siewie) roślin/m2.
Ochrona i pielęgnacja:
Materiał siewny owsa powinien być zawsze zaprawiony, głównie przeciwko głowni pylącej i zwartej, ponieważ chorób tych nie można zwalczyć w okresie wegetacji. Ziarno porażone ma obniżoną wartość siewną, paszową oraz konsumpcyjną.
Chwasty zwalczać można od fazy 5-6 liści do końca krzewienia.
Zwalczanie szkodników żerujących na liściach, w szczególności ploniarki zbożowej, pryszczarka zbożowca, skrzypionki, a także mszyc, należy rozpocząć z chwilą ich wystąpienia w większym nasileniu, po przekroczeniu progu szkodliwości. Zwalczanie szkodników uszkadzających wiechy (wciornastek) oraz ziarno (ploniarka) – zgodnie z zaleceniami IOR.
