Pszenica - Najlepsza pszenica - Nasiona pszenicy

Pszenica to bez wątpienia najpopularniejsze zboże uprawiane w Polsce, której uprawy w naszym kraju zajmują ponad 2 miliony hektarów i zbiera się jej ponad 9 milionów ton rocznie. Jest to jedno z najstarszych i najchętniej uprawianych zbóż o różnorodności gatunków, które różnią się między sobą między innymi twardością, zawartością białka, kolorem jak również zastosowaniem. Warto wiedzieć, że pszenica stanowi obecnie podstawę wyżywienia aż 35% ludności na świecie zapewniając źródło wartościowego białka, a areały jej uprawy zajmują 17% całości areału uprawy zbóż.

Pszenica jest także rośliną należącą do jednych z najbardziej wymagających gatunków zbóż. Do prawidłowego wzrostu potrzebuje gleb o uregulowanym PH (5,3 - 7,5), średniej zawartości składników odżywczych, jak również dość równomiernych opadów. Lubi zatem urodzajne i żyzne gleby występujące najczęściej w obszarach umiarkowanego klimatu.

Podział odmian pszenicy w dużej mierze zależy od jej przeznaczenia. W przypadku odmian pszenicy przeznaczonej do spożycia, możemy wskazać trzy klasy:

• klasa E - czyli pszenica tzw. elitarna, o wysokiej wartości przemiałowej, odporna na porastanie. Mąka pozyskana z tej klasy pszenicy często wykorzystywana jako poprawiacz dla odmian o słabszych właściwościach,
• klasa A - czyli pszenica tzw. jakościowa o bardzo dobrej jakości wypiekowej,
• klasa B - czyli pszenica chlebowa o dużym potencjale plonowania, której jakość ziaren pozwala na wykorzystanie jej z powodzeniem do przemiału i wypieku,
• klasa K - tak zwana „ciasteczkowa” charakteryzująca się niską zawartością glutenu.
• klasa C pszenicy to pszenica paszowa, nie spełniająca wymogów pozostałych klas.

Dobierając odmianę pszenicy do uprawy należy przede wszystkim zwrócić uwagę na takie czynniki jak:

• klasa bonitacyjna gleby,
• odczyn PH gleby,
• warunki pogodowe i ilość opadów w danym regionie,
• przedplon na polu.

Pszenica ozima w naszym kraju najwcześniej wysiewana jest w takich województwach jak: Warmińsko-Mazurskie, Podlaskie i Lubelskie - pomiędzy 15 a 20 września, najpóźniej zaś w województwach południowo-zachodnich jak Dolnośląskie, Opolskie i Śląskie - pomiędzy 25 września a 10 października. Warto jednak mieć na uwadze, że pszenica ozima to gatunek dość elastyczny pod kątem terminów wysiewów i może być wysiewana poza terminami określonymi jako najbardziej optymalne przy zachowaniu pewnych warunków, między innymi: zmniejszona ilość wysiewu, wybór odmiany charakteryzującej się wolniejszym tempem rozwoju, zwalczanie mszyc, kontrola wzrostu i chorób.

W naszej ofercie znajdziecie Państwo szeroką ofertę nasion pszenicy ozimej, o doskonałym plonowaniu, zróżnicowanych wymaganiach glebowych i stabilnych parametrach jakościowych. Zachęcamy do zapoznania się z prezentowanymi odmianami, a w przypadku pytań do bezpośredniego kontaktu z naszym biurem.

Podstawowe zalecenia agrotechniczne dla produkcji pszenicy ozimej.

Zwalczanie chwastów w pszenicy.

Jesienne zwalczanie chwastów ma na celu wyeliminowanie konkurencji dla pszenicy już we wczesnych etapach jej wzrostu. Poprawia to rozwój systemu korzeniowego oraz zwiększa szanse plantacji na dobre przezimowanie.

Często z powodu dużej ilości wody z roztopów i opadów niemożliwe jest wykonanie wiosną zabiegów zwalczania chwastów w odpowiednim terminie co powoduje, że chwasty osiągają fazy coraz trudniejsze do zwalczenia. Niszczenie miotły zbożowej zdecydowanie najlepiej wykonać jesienią ponieważ niezwalczona, w przypadku ciepłych zim rośnie szybko i rozkrzewia się co czyni ją bardzo trudną do zwalczenia. Najskuteczniejszym systemem ochrony przed chwastami jest zastosowanie zabiegu herbicydem o pełnym spektrum działania i ewentualnie „poprawka” wiosną. Stosując herbicydy należy stosować się do zaleceń producenta odnośnie terminów wykonywania zabiegów. Zbyt wczesne lub zbyt późne odchwaszczanie może być mało skuteczne lub niekorzystnie wpływać na roślinę uprawianą.

Zwalczanie chorób pszenicy

Patogeny porażające źdźbło i korzenie powodują, że rośliny porażone rosną gorzej od zdrowych, są słabiej rozkrzewione, często przedwcześnie zasychają. Skutkuje to również gorszym wypełnieniem ziarna.

Choroby liści ograniczają zdolność roślin do fotosyntezy i utrudniają transport produktów fotosyntezy do kłosa co w znaczącym stopniu powoduje obniżenie plonu.

Z kolei patogeny atakujące kłos wykorzystują składniki pokarmowe rośliny co powoduje zmniejszenie liczby ziarniaków oraz MTZ. Porażenie patogenami siewek, liści i kłosa może
doprowadzić do strat w plonie do 50 %. Należy także mieć na uwadze, że ziarno porażone np. Fusarium zawiera mykotoksyny, które dyskwalifikują zebrany surowiec jako materiał konsumpcyjny czy paszowy.

Nawożenie pszenicy

Pszenica wymaga obojętnego odczynu gleby. Nawożenie mineralne uzależnione jest od zasobności gleby w składniki mineralne oraz spodziewanego plonu. Nawożenie fosforowo-potasowe kształtuje się w przedziale 40-100 kg/ha P2O5 i 40-120 kg/ha K2O. Przyjmuje się, że pszenica potrzebuje do wyprodukowania 1 tony ziarna ok. 12 kg P2O5 oraz 22 kg K2O. Najwyższą efektywność nawożenia P i K uzyskuje się stosując nawożenie pod orkę zimową.

Pogłówne nawożenie azotowe (podział i dawki):

Nawożenie azotowe w granicach 120-200 kg/ha najlepiej zastosować
w trzech dawkach:

• I dawka – w okresie ruszenia wegetacji (30 –70 kg N/ha)
  • Zmniejszenie redukcji liczby źdźbeł produktywnych
  • Ewentualne dokrzewienie produktywne
  • Korzystny wpływ na zróżnicowanie elementów kłosa
  • Pobudzenie roślin do szybkiego rozwoju
  • 30 - 40 kg N/ha przy dużym zagęszczeniu roślin, do 70 kg N/ha przy rzadkiej pszenicy
  • Nawożenie N na wiosnę wykonać jak najwcześniej. Zwłaszcza gdy plantacja jest silnie przemarznięta – w tym wypadku można podnieść dawkę czystego składnika nawet do 80 kg/ha
• II dawka – w okresie strzelania w źdźbło (40 – 60 kg N/ha)
  • Ograniczenie redukcji liczby ziaren w kłosie
  • Kształtowanie struktury plonu
  • Na słabsze plantacje wysiewamy więcej azotu i stosujemy go już pod koniec krzewienia
• III dawka – w czasie kłoszenia (50 – 80 kg N/ha)
  • Zwiększenie masy 1000 ziaren
  • Zwiększenie zawartości białka a szczególnie glutenu
  • Zwiększenie masy hektolitra

Przy uprawie na cele skrobiowe (paszowe) należy ograniczyć, bądź zrezygnować z dawki trzeciej jednocześnie zwiększając ilość azotu w dawce drugiej. Na 1 tonę ziarna potrzeba ok. 25 kg N.

Przeciwdziałanie wyleganiu

Przy uprawie odmian charakteryzujących się większą podatnością na wyleganie oraz w rejonach występowania w większym nasileniu łamliwości podstawy źdźbła i dużej częstotliwości wylegania należy stosować oprysk retardantami. Retardanty poprzez skrócenie słomy w znacznym stopniu przeciwdziałają wyleganiu, powodują one również szybsze zdrewnienie dwu dolnych międzywęźli oraz zmniejszają podatność pszenicy ozimej na choroby podstawy źdźbła. Wielkość dawki preparatu uzależniona jest od odmiany, rejonu - ilości opadów w okresie kłoszenia - dojrzewania, żyzności gleby oraz nawożenia azotowego. Na odmiany o dużej i bardzo dużej odporności na wyleganie należy stosować retardanty tylko na glebach bardzo żyznych i przy nawożeniu azotem powyżej 100 kg/ha. Natomiast na odmiany o średniej lub mniejszej odporności na wyleganie retardanty należy stosować na glebach bardzo żyznych i żyznych oraz przy nawożeniu N powyżej 80 kg/ha.